‘Op papier was er lange tijd niks mis met me. Mijn VWO afgerond met een mooie cijferlijst, ik heb zelfs een master behaald op de universiteit. Ok, daar deed ik wel eventjes over, die bachelor kostte me zes jaar, maar mijn master ging wel in één keer goed. Niks om me zorgen over te maken, ik heb ervan leren doorzetten, gewoon dat cv in elkaar fl ansen en hoppa, tijd voor de arbeidsmarkt!’
‘Behalve dat ik mentaal instortte, na vier maanden therapie toegaf dat ik suïcidaal was, en dat ik niet wist waar ik moest beginnen. Al snel volgde opname in een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. En zoals dat gaat met mentale problematiek duurde het wel even voordat ik daar weer uit was. Dus zonder arbeidsverleden, zonder diagnose voor mijn 18e verjaardag, spaargeld netjes ingeteerd, restte mij een enkeltje naar de bijstand.’
Bijstand overleven
‘Pas na de kliniek en bijbehorende nazorg heb ik geleerd hoe dicht je bij de afgrond zeilt wanneer je in de bijstand zit. Je bent niet in staat spaargeld bijeen te schrapen, een onfortuinlijke dubbele rekening is al genoeg om je uit balans te krijgen. Een afbetalingsregeling zie ik tot de dag van vandaag als het begin van het einde. Voor je het weet heb je elke maand minder te besteden, en uiteraard dan gaat er weer wat mis, en zit je nog dieper in de ellende.’
‘Ik zit inmiddels acht jaar in de bijstand, en heb zes jaar daarvan zeker 3 of 4 uur per week angstvallig naar mijn administratie gekeken. Ik hou al mijn uitgaven bij, merk het direct als een van mijn vaste boodschappen duurder is geworden. Het is op het randje van obsessief geworden, met als hoogtepunt de plotselinge verhoging van de bijstand in januari 2023. Opeens kreeg ik bijna €150 per maand extra. En ik kreeg het er doodsbenauwd van.
Aan de ene kant hoefde ik geen maaltijden meer over te slaan. Aan de andere kant was ik Spaans benauwd dat de overheid dat geld ook weer zomaar af kon pakken. Ik was volledig in de overcompensatie geschoten, en op het gebied van geld heeft me dat behoed voor een hoop problemen.’