Mijn Messiaspsychosen: voorstel tot een classificatie

Omschrijving

Egbert Tellegen schreef in zijn voorwoord op het in 2011 gepubliceerde boek Tegen de tijdgeest: terugzien op een psychose: 'Wij vinden niet dat een stabiele samenleving met uitsluitend stabiele mensen die braaf produceren en consumeren totdat de aarde vernietigd is het hoogste nastrevenswaardige doel is. Wij vinden dat mensen niet altijd gewoon moeten doen, maar dat er in hun leven ook plaats moet zijn voor geestelijke crisissen, zelfs als die in een psychose kunnen uitmonden.'1 De drie auteurs, ex-psychotici, die in dit boek aan bod komen, samen met een therapeut die het nawoord verzorgde, wijzen erop hoe psychotherapeuten en vooral psychiaters onverschillig staan tegenover wat in de kern van de storm, in het hart van de psychose bij de patiënt leeft; wat hem voortstuwt. Alle drie schreven ze als intellectueel geschoolde mensen teksten middenin hun psychotische toestand. Daarbij speelde het religieuze - hetzij joods, katholiek of protestants - een doorslaggevende rol. In mijn artikel focus ik op datzelfde geschreven woord, omdat dit voor mezelf wezenlijk was/is bij mijn omgaan met mijn bipolaire 'kwetsuur' en omdat het efemere en vluchtige gesproken woord als basis voor de heling al zoveel aan bod komt in het post-Freudiaanse discours en het commentaar op gesprekstherapieën allerhande.