PRAXIS - De weg terug uit de goot is een lange

Omschrijving

De bureaucratie doet haar werk soms grondig. Regels zijn nodig om de dagelijkse werkelijkheid te stroomlijnen en te voorkomen dat iedereen van alles voor zichzelf opeist. Het zou niet goed zijn als we net als bij de Germanen allerlei conflicten met de knots uitvechten of dat het recht van de fysiek sterkste geldt. Gelukkig zijn er in deze beschaafde tijd afspraken om ervoor te zorgen dat iedereen krijgt waar hij recht op heeft. Willie zal de laatste zijn om dat te bestrijden. Het leven heeft hem getekend en de sporen van de verslaving getuigen van de vernietigende werking die de drugs op zijn lichaam hebben achtergelaten. Zijn kinderen zijn bij zijn ex-vrouw en de familie heeft het vertrouwen in hem op een laag pitje gezet. Anderhalf jaar geleden is hij door een vasthoudende hulpverlener voor de dood weggehaald. Willie wist niet meer dat hij leefde, zo zeer was hij in de war en bedwelmd door de middelen. Hij zwierf met een ernstige longontsteking over straat en was volkomen paranoïde. Hulp wilde hij niet accepteren, maar de verpleegkundige bleef hem hinderlijk achtervolgen en op hem inpraten om het ziekenhuis in te gaan. Om maar van het gezeur af te zijn, zo zou Willie later verklaren, ging hij op een kwaaie dag maar met de verpleegkundige naar het ziekenhuis, waar bleek dat hij erg verzwakt was en niet lang meer zou leven wanneer hij niet zou blijven. ‘Toen ging bij mij de knop om, want ik wilde nog niet dood, al wist ik ook niet meer hoe je als fatsoenlijk mens behoorde te leven’, was zijn nuchtere commentaar bij de arts. De omgeving vertrouwde het eerst nog niet zo, maar toen bleek dat Willie voor het eerst sinds lange tijd zijn ziekenhuisafspraken nakwam, op tijd verscheen bij instanties om zijn schulden aan te pakken en voorzichtig toenadering zocht tot zijn kinderen, leek het een serieuze poging om zijn leven op de rails te krijgen.